Վասաբի
Վասաբի ասելով հասկանում են կծու մածուցիկ սոուս, որը ավանդաբար մատուցվում է այնպիսի ուտեստների հետ, ինչպիսիք են դասական ճապոնական խոհանոցից ռոլերը և սուշիները:
Բանջարեղենը, որից պատրաստվում է սոուսը, սրտաձև տերևներով բազմամյա բույս է։ Երբեմն Վասաբին հասնում է 45 սմ բարձրության:
Թյուր կարծիք կա, որ այս բույսը ծովաբողկի կամ մանանեխի տեսակ է։ Իրականում Վասաբին պատկանում է կաղամբի ընտանիքին։
Սննդի համար օգտագործվում է բույսի արմատը, որը ցանկալի մեծության հասնում է միայն տնկելուց երկու տարի հետո։
Վասաբին շատ սուր և ուժեղ համ ունի։ Համի տեսանկյունից նրան ամենմոտ գտնվում է ծովաբողկը։
Իրական վասաբի կամ հոնվասաբի կարելի է գտնել միայն Ճապոնիայում, այն էլ ոչ միշտ և ոչ ամենուր: Բացի այդ, բանջարեղենի արժեքը միշտ չէ, որ մատչելի է նույնիսկ տեղի բնակիչների համար։
Հատկապես գնահատվում է վայրի վասաբին, մինչդեռ նրան աճելու համար հատուկ պայմաններ են պետք՝ 10-ից 17 աստիճան ջերմաստիճան և հոսող ջուր։ Այդ իսկ պատճառով Վասաբին կարելի է գտնել միայն լեռնային գետերի տարածքներում։
Վասաբիի նման սոուս պատրաստելու համար ավելի մատչելի և էժան տարբերակ է դայկոնով սոուս պատրաստելը: Արտաքնապես դրանք բոլորովին տարբեր բույսեր են, բայց համային առումով բավականին նման են։ Եվ, չնայած “honwasabi”-ին ավելի հարուստ համ ունի, խոհարարական մասնագետներն ամբողջ աշխարհում, ներառյալ Ճապոնիայում, օգտագործում են այս նմանությունը:
Հենց “daikon”-ն է, որը հիմք է հանդիսանում այն վասաբի փոշիների և մածուկների համար, որոնք կարելի է տեսնել խանութների և շուկաների դարակներում: Հատկանշական կանաչ գույն ստանալու համար դայկոնից պատրաստած սոուսներին ներկեր են ավելացվում։
Խոհարարության մեջ իսկական վասաբիի օգտագործումը չի սահմանափակվում սոուսներով։ Այն օգտագործվում է որպես լրացուցիչ բաղադրիչ՝ ծովամթերքի, ձկան, բրնձի, աղցանների, մարինադների և թթու վարունգ պատրաստելու համար։
Իսկական վասաբին (բույսն ինքնին, ոչ թե սոուսը) ունի բուժիչ հատկություններ՝ նրա արմատը պարունակում է գլյուկոզիդներ, C և B6 վիտամիններ, կալցիում, կալիում, մագնեզիում և մանգան միացություններ։
Հեղինակ
